Odmian patriotyzmu jest tak dużo, że nie umiem jednoznacznie ocenić, czy ta postawa idzie w dobrym czy złym kierunku. Tę złożoność widać podczas obchodów rocznicy powstania: jest dużo pozytywnego magnetyzmu, ale też polityczne przepychanki – mówi Mariusz Denst „Denat” z zespołu Lao Che. Wywiad w Gazecie Wyborczej

A może i Matejko miał czasem ochotę namalować coś bezinteresownego? Piaskarzy nad Wisłą, kobiety w niebieskich sukniach na niebieskiej trawie? Może, ale nie miał czasu.

Jest lipiec roku 1991. Środek lata, Warszawa przyjemnie wyludniona. Ulica Górskiego (tyły Nowego Światu) też pustawa i cichsza niż zwykle. Tadeusz Konwicki pisze w swojej nyży „Zorze wieczorne”.

Jest zajęty, ale zgodził się na wywiad dla „Rzeczpospolitej”.

Niedługo po wojnie 1914–1918 w Europie powstały pierwsze
państwa faszystowskie W tych państwach
słońce wschodziło i zachodziło o normalnej porze opromieniając
dachy domostw i wzgórz zieloną spadzistość W oborach
łagodnie ryczało bydło Matki o świcie

Dlaczego w kraju, w którym ojciec pana prezydenta walczył w powstaniu przeciwko nazistom, bardziej przeszkadzają ci, którzy nie zgadzają się na nienawiść, niż ci, którzy rękę podnoszą w geście „Heil Hitler”? – pyta dziennikarz „Gazety Wyborczej” Grzegorz Szymanik.

Modlitewne czuwanie, pieśni, cierpliwe oczekiwanie na kondukt i na przejście przed katafalkiem, zapalanie zniczy daje milionom ludzi poczucie uczestnictwa w narodowym misterium i tak, z przerażającej i bezsensownej katastrofy rodzi się i trwa bezsenny wielki tydzień Polaków. A tu już czyha nadwyżka symboliczna, licytacja wzniosłości – pisze prof. Jerzy Jedlicki, przewodniczący Rady Programowej OR.

Chodzi o to, żebyśmy przestali mieć wobec siebie uprzedzenia, ale też żeby braku uprzedzeń nie zastąpiła obojętność. Rozmowa z prof. Hanną Świdą-Ziembą.

Kochać Polskę można wszędzie – i to niekoniecznie miłością bolesną i zranioną oddaleniem. I wszędzie można coś, patriotycznie, dla Polski zrobić – pisze Wojciech Sadurski.

Żyć w godności nie jest sprawą śmieszną ani niekłopotliwą. Trzeba bowiem w osobliwy sposób ponosić odpowiedzialność nawet za tych, co godność wszelką utraciwszy, a nie utraciwszy politycznych pozycji, innych chcą zachęcać do wyzbycia się godności; bo i oni, na swój sposób szmatławy, należą do tego narodu i są jego tworem – pisał Leszek Kołakowski.

Pora to wreszcie powiedzieć: to patriotyzm w wydaniu „Solidarności” doprowadził nas do PiS-u. Dla naszej tożsamości i tradycji to dzisiaj zagrożenie nie mniejsze niż kiedyś komunizm – bo równie płaskie i kłamliwe – pisze Andrzej Romanowski.

Przedstawiamy szereg głosów w dyskusji na temat kontrmanifestacji 11 listopada 2010 r. Piszą Marek Beylin, Jerzy Jedlicki, Sergiusz Kowalski, Seweryn Blumsztajn, Agata Nowakowska, Jerzy Sawka i Wojciech Karpieszuk.

W całej prawie Europie radykalne partie i organizacje młodzieżowe – czy je nazwać faszystowskimi, rasistowskimi, czy nacjonalistycznymi – podnoszą głowę, urządzają huczne przemarsze i wiece, skandują hasła przypominające najgorsze czasy XX wieku. Reakcja publiczności na te demonstracje jest różna w różnych państwach. W Polsce jest ona od lat zastanawiająco słaba, tak jakby wiedza o tym, do czego prowadzą marsze i okrzyki nienawiści, zatarła się u nas, choć przecież przypomina się to przy każdej okazji. Tym bardziej więc kłaniam się tym, którzy pomimo młodego wieku wiedzą, chcą pamiętać i wołają, że faszyzm nie przejdzie – pisze prof. Jerzy Jedlicki.

Chciałbym, żeby wykształcił się u nas patriotyzm oparty na odpowiedzialności za dobro wspólne, za państwo, za szanse życiowe dla wszystkich jego obywateli. Patriotyzm nie agresywny, nikogo nie wykluczający, surowo krytyczny wobec własnej historii, lecz zachowujący szacunek dla naszych korzeni, dla tradycji, i nie tylko tej etnicznie polskiej, ale dla dorobku wszystkich narodów, które pod władzą polskości żyły i ginęły – mówi prof. Jerzy Jedlicki, przewodniczący Rady Programowej OR.